Rönesans kavramı, müzik söz konusu olduğunda, bir üsluptan kopuşu değil, bir çağı ve bir ortamı ifade eder. Müzikte Rönesans, bir devrimden çok, önceki gelişmelerin sonuca ulaşmasıdır. Gerçekten de bu alanda, XVII. yy'ın eşiğinde sahne oyunlarının gelişmesinin bir sonucu olan favola in musica (Monteverdi) dışında önemli bir yenilik görülmez.
Leoninus, Perotinus gibi ilk discantusçulardan, Palestrina veya Lassus'e kadar, en küçük bir devamlılık belirtisi bulmak mümkün değildir. Müzik, kendine özgü yasalara ve bir mantığa göre gelişen bir dildir: dışarıdan, entelektüel veya felsefi katkılar marjinal kalır ve müziği etkiler, ama dönüştüremez. Bestecilik bakımından tekniklerin birbirine bağlanışı gözle görülüyorsa da, 1501'den (Odhecaton), ozellikle de müstakil harflerin yaygınlaştığı 1528' den itibaren müziğin yaygınlaşmasını sağlayan müzik yayımcılığındaki gelişim göz ardı edilemez. Bu gelişme, Fransa'da Attaingnant, Moderne, du Chemin, Le Roy ve Ballard'ın; ltalya'da, Petrucci ve Gardane'nin Hollanda'da Susato ve Phalese'in Germen ülkelerinde Schaffer ve Petreius'un eseri olacaktır.
XVI. yy'ın ortalarına doğru, çalgılar için özel eserler yazma girişimleri görülür. Lavta için hazırlanmış tablaturaların yayımlanması, ozel bir repertuvarın gelişmesini sağlar. Bu yeni anlayışa, çalgıların ıslah edilmesine ve bazı yeni çalgı ailelerinin icadına yol açacaktır. Bu yeni çalgıların kullanılmasıysa, homojenlik arayışına dayalı yeni bir estetiğe uygun düşer. Thema Larousse
Zefiro torna (Monteverdi) - Rial & Jaroussky
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder